خبرگزاری مهر- گروه جامعه: در فضای مجازی این قانون دست به دست می چرخد که "بر طبق ماده ۵۵ قانون شهرداری ها، شهرداری منطقه یک تهران موظف به رفع خطر از این کلینیک بود" و بحث های متعددی با سویه نفی و اثبات آن در گرفته است؛ برخی استدلال می کنند بر طبق قانون شهرداری ها ضابط قضایی نیستند و برای انجام چنین کاری باید از پیچ و خم های حقوقی و قضایی زیادی عبور کنند.
اما برخی دیگر مثال های عینی ارائه می کنند که شهرداری ها موفق شده اند با پی گیری مداوم از طریق دستگاه قضایی کشور جلوی ادامه فعالیت برخی ساختمان های پر خطر را بگیرند از این رو، تعطیلی و یا ترمیم ساختمان کلینیک سینا اطهر امر دست نیافتنی نبود فقط وقت و انرژی بیشتری را نسبت به سایر امور اداری و حقوقی از شهرداری مناطق و نیز شهرداری منطقه یک می طلبید که اگر پیگیری می شد آن ۱۹ همشهری عزیز الان هم در میان ما بودند.
برخی دیگر مدعی اند شهرداری برای انجام پروژه‌ای رفع خطر موظف است که پیمانکار بگیرد و هزینه های پیمانکار را تامین کند، و این امر با توجه به انباشت بدهی های شهرداری تهران و نیز کاهش شدید درآمدهای شهرداری به سبب هایی مانند کرونا موجب شده به سازی و ایمن سازی ساختمان هایی مانند سینا اطهر به حاشیه روند.
اما شهروندان منطقه یک در پاسخ عکس هایی از احداث فضاهای سبز کوچک، رنگ آمیزی جداول کنار خیابان و بلوارهای غیرضروری منتشر کرده اند و پرسیده اند "رفیوژ "سبز خیابان شریعتی که از میدان قدس شروع شده و به سمت جنوب خیابان شریعتی در حال ادامه یافتن است مهم تر است یا ایمن سازی ساختمانی که دهها خانواده را در این روزها سوگوار و عزادار کرد؟
شهروندان از اولویت ها می پرسند: در شرایطی که مسئولین شهرداری و شورای اسلامی شهر تهران مدام اظهار بر کمبود بودجه می کنند بودجه این پروژه از کجا تامین شده است؟ و اگر بودجه‌ای در حد رفع امور جاری تهران است پیشگیری از بحران در کجای اولویت های شهرداری منطقه ۱ قرار می گیرد؟ آیا هزینه کردن برای احداث یک رفیوژ که بخشی از خیابان شریعتی را تنگ نموده است و حتی در آینده می تواند بخشی از روند فعالیت خودروهای سنگین امداد و نجات را دچار مشکل کند دارای اولویت است یا هزینه کردن برای پیمانکار به منظور رفع خطر از ساختمان های پر خطر؟
چرا مسئولین شهرداری منطقه ۱ برای ساختمان کلینیک سینا اطهر و چندین ساختمان مشابه که در چند قدمی محل کار آنها است فکری نکردند؟
متاسفانه آنچه در بعد از پلاسکو و حادثه خیابان جمهوری و حالا هم کلینیک سینا اطهر مشهود است این است که همیشه ته کیسه بودجه به پیشگیری از بحران می رسد و سوال اینجاست که چرا چنین اولویت بندی وجود دارد؟ این و صد ها سوال دیگر، سوالاتی هستند که شهردار منطقه یک باید نسبت به آن پاسخگو باشد.
در این بحث های داغ فضای مجازی راهکارهای پیشگیری از چنین حوادث دردناکی نقل مجالس است و مردم با اشتراک گذاری پیاپی آن از مدیران شهری تقاضا می کنند آنها را جدی بگیرند؛ چهار راهبردی که بیشترین تکرار را به خود اختصاص داده اند موارد ذیل است:
۱-بازسازی : تشویق شهروندان به نوسازی و مقاوم سازی بافت های فرسوده و ارائه تسهیلات و بسته های تشویقی تا ساختمان های پر خطر شهری با استاندارد های جدید بازسازی شوند.
۲- به سازی: ساختمان های پر خطر را با بازدیدهای دوره‌ای به سازی کنیم به عنوان مثال علامت شبرنگ نصب کنیم، در طبقات کپسول های آتش نشانی و جعبه کمک های اولیه نصب کنیم، سیستم های اعلان و اطفا حریق نصب کنیم و نسبت به فعال بودن آنها دقیق باشیم.
۳-توانمندسازی :اگر روند به سازی و بازسازی هزینه بر است افراد و پرسنل مشغول به کار در این فضا ها را تعلیم دهیم که در هنگام بحران چگونه عمل کنند. به عنوان مثال روش های تخلیه امن را به آن ها آموزش دهیم آن ها را تشویق و یا حتی مجبور به گذراندن دوره های امداد و کمک های اولیه و اطفا حریق کنیم.
۴- اگر امروز برای ایمنی و پیشگیری هزینه نکنیم در آینده باید چند برابر هزینه کنیم و در مقابل خانواده های شهروندان شرمسار باشیم.
*رضا بیابانی، فارغ التحصیل معماری و شهرسازی و دانشجوی دکتری پژوهش هنر
نظر شما